መርከቤ- በልዑል ገ/እግዚአብሔር!

የሰማይ መስኮት ተከፈተ
የፀሐይ ውበት ተከተተ
ነጎድጓድ ተደባለቀ
መብረቅ ተባረቀ
የምድር ፍልቅልቂት ፈሰሱ
የውሃ ቆሬዎች ተቸለሱ

እንዴ...
መሬት ከውሃ ነው
..........................የተሰራች ?
መሠረቷ ግድግዳዋ
......................ማይ የሆነች!

ግራ ቀኙ ጎርፍ
ላይ ታቹ ዝናመ ዶፍ
አለ ጣይ በረዶው ተኮሰ
ዝርጉ ባህር ተን ተነፈሰ
እምቡቅ እምቡቅ
ማየ አይህ መረቅ

ያ ክምችት የውቅያኖስ ሙላት
ነፈረ ተንተከተከ ምድርን አጋላት

እንጃልኝ....
ከሥጋ ከእፁ ከፍጥረቱ
አንዱም ላይተርፍ ከጥፋቱ

አቤት ቁጣ...
ለምን ሰማይ ጎረፈ
ሙላቱ እስተላይ ሰፈፈ?
ክህደቱ:-
የጠፈሩን ቧንቧ ከፈተው
የእልቂቱን ዝናም አዘነመው
ሀጥያቱ:-
የምድርን ምድጃ ለኮሰው
የረጋውን ውሃውን አጋለው

እንግዲህ...
ክህደት ከሀጥያት ከተራመደ
ጎርፍ ከንፍር ተዛመደ

አይኔ እያየ...
ፍጥረት በውሃ ሲወሰድ
በሞቀባት መሬት ሲነድ

እኔ ግን...
የማትሰጥመውን ተመለከትኩ
የማትበገረውን ተከተልኩ
ጎፈር እንጨት በዙሪያዋ
አልቦ ሽንቁር መለያዋ
በጉርጆች የተሰራች
በለምለሞች የተዋበች

ውብ መርከብ መዳኛ
ስርግው ልሂቅ ተአምረኛ
ጣራ ክዳኗን ዶፍ አልበሳው
ግድግዳዋን ግለት አልበገረው
ነፋስ አውሎው አልቀየሳት
ሞገድ ማዕበል አልሰበራት

ተገረምኩ...
እኔስ:-
አይኔን አላሸሁ
ኋላዬን አላየሁ
ስራዬማ...
አካሌ ዋና አይችልም
ሰውነቴ ንፍር አያልፍም

ተፈሳህኩ ርኢክዋ
ለሐመር የዋህ

ገባሁ...
በታላቋ መርከብ ተከለልኩ
ከስጥመት ከንፍረት ተሰወርኩ

ገረምክኒ...
በጣራዋ ታቅፌ
በአጥሯ ተደግፌ

ወገኔ...
ከውስጥ ሲገቡባት
በክዳኗ ሲጠለሏት
ለካ...
ሐሴት
ድህነት
እናት ናት::

ተደሰትኩ...
ሳይ:-
ከውስጥ ወደ ደጅ
ፍጥረት ሲሰጥም ሲፈጅ

ምስኪን...
'ዋና እችላለሁ' ያለ
...................ሲሰጥም አየሁት
'ንፍር አይበግረኝ' ያለ
...................ሲቀቀል አየሁት

መርከቢቷ ተንሳፈፈች ቀዘፈች
ውስጧ አይሞላ ለሁሉ ነች::

እኔስ...
በመርከቤ አለሁ
ከጥፋቱ እድናለሁ::
..........=//=.........


(ሰኔ21/2004ዓ.ም.)

የሃይማኖታችን ሊቀ ካህናት- ክፍል ሁለት!!

በስመ አብ ወወልድ ወመንፈስ ቅዱስ አሐዱ አምላክ አሜን!

    በክፍል አንድ ትምህርታችን ከሐዲስ ኪዳን መጻሕፍት ስለ ሊቀ ካህናት በስፋትና በጥልቀት የጻፈልን የዕብራውያን መልእክት ጸሐፊ እንደሆነ፤ የዚህ ምክንያትም ምን እንደሆነ እና  ሐዋርያዊት ቤተ ክርስቲያናችንም ይህን ትምህርት አብዝታ እንደምታስተምር ከአዋልድ መጻሕፍቶቿ ጠቅሰን ነበር ያቆምነው፡፡ ለዛሬ ደግሞ ሊቀ ካህናችን ኢየሱስ ክርስቶስ እንደ እግዚአብሔር ሥርዓት ከሰዎች ተመርጠው ከሚሾሙት የብሉይ ኪዳን ሊቀ ካህናት ፍጹም የሚለይባቸውን ነጥቦች ማሳየት እንጀምራለን፡፡ አንባብያን ትምህርቱን ከመጽሐፍ ቅዱስ ጋር እያመሳከሩ ቢያነቡት የበለጠ ይጠቀማሉ፡፡

1. የሚምር ሊቀ ካህናት ነው፡፡ መጽሐፍ ይህን ሲመሰክር፡- “የአብርሃምን ዘር ይዟል እንጂ የያዘው የመላእክትን አይደለም፡፡ ስለዚህ የሕዝብን ኃጢአት ለማስተስረይ ለእግዚአብሔር በሆነው ነገር ሁሉ የሚምርና የታመነ ሊቀ ካህናት እንዲሆን በነገር ሁሉ ወንድሞቹን መምሰል ተገባው” ይላል /ዕብ.2፡16-17/፡፡ አዎ! የዘመናት ጌታ እንደ ሰዎች ዘመን ተቈጠረለት፤ በልደት በሕማም በሞት ወንድሞቹን መምሰል ተገባው፡፡ ባሕርያችንን የተዋሐደው ሌላ ምንም ምን ምክንያት የለውም፡፡ እኛን ከማፍቀሩ የተነሣ ዘመድ ሊሆነን አንድም እኛን ይቅር ለማለት ኃጢአታችንንም ለማስተስረይ እንጂ፡፡ ቅዱስ ዮሐንስ አፈወርቅ እንዲህ ይላል፡- “ተመለከተን፤ እነሆም ጠላቶቹ ሆነን ተገኘን፡፡ ወደ እርሱ ያቀርበን ዘንድ የሚችል ኪዳንም ቢሆን መሥዋዕትም ቢሆን ፈጽሞ አልነበረንም፡፡ ስለዚህም አዘነልን፤ ራራልን፡፡ ከመላእክትም ይሁን ከኃይላት ወገን ሊቀ ካህናት አልሾመልንም፤ እርሱ አንዱ ወደዚህ ዓለም ወርዶ ባሕርያችንን ባሕርይ አድርጐ የሚምር ሊቀ ካህናት (አስታራቂ) ሆነን እንጂ” /ሃይማኖተ አበው 62፡13/፡፡ ይህም በመዋዕለ ሥጋዌው ተመልክተነዋል፡፡ ጸሐፍት ፈሪሳውያን ሲፈርዱባቸው የነበሩ ሰዎች፣ “Public Sinners” ብለው ከማኅበረሰቡ ያገለሉዋቸውን ሰዎች አዛኙ ሊቀ ካህናችን ሲያገኛቸው ግን “እኔም አልፈርድብሽም”፤ “ኃጢአትሽ ተሰርዮልሻል” ይላቸዋል /ዮሐ.8፡11፣ ሉቃ.7፡48/፡፡ ስለዚህ ሊቀ ካህናችን መሓሪ ነው፡፡

2. የታመነ ሊቀ ካህናት ነው፡፡ በዘመነ ብሉይ የነበሩ ሊቃነ ካህናት ይጐድላቸው ከነበረው ነገር አንዱ ታማኝነት ነበር፡፡ ለምሳሌ አሮንን ብንመለከት በእግዚአብሔር ፊት ታማኝነት ይጐድለው ነበር፡፡ መጽሐፍ ይህን ሲመሰክር፡- “እግዚአብሔርም ሙሴንና አሮንን። በእስራኤል ልጆች ፊት ትቀድሱኝ ዘንድ በእኔ አላመናችሁምና ስለዚህ ወደ ሰጠኋቸው ምድር ይህን ጉባኤ ይዛችሁ አትገቡም አላቸው” ይላል  /ዘኅ.20፡12/፡፡ ጌታችንና መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ ግን የእኛን ኃጢአት ለማሥተስረይ ነውርን ንቆ መከራውን አቃሎ በፊቱም ስላለው ደስታ በመስቀል ታግሦ ሐፍረተ መስቀልን ይሁንብኝ ብሎ የተቀበለ ታማኝ ሊቀ ካህናት ነው /ዕብ.12፡2/፡፡ ቅዱስ አትናቴዎስ ይህን ሲያብራራው፡- “በእውነት የአብርሃምን ባሕርይ ነሣ እንጂ የነሣው የመላእክትን አይደለም።  ስለዚህ የሕዝብን ኃጢአት ለማስተስረይ በእግዚአብሔር ዘንድ የሚምርና የታመነ ሊቀ ካህናት እንዲሆን በነገር ሁሉ ወንድሞቹን ሊመስል ተገባው።  መከራ የሚቀበሉትን ሕዙናነ ልብ ይረዳቸው ዘንድ እርሱ ራሱ ተፈትኖ መከራን ተቀበለ። ስለዚህ፥ ከሰማያዊው ጥሪ ተካፋዮች የሆናችሁ ቅዱሳን ወንድሞች ሆይ፥ የሃይማኖታችንን ሐዋርያና ሊቀ ካህናት ኢየሱስ ክርስቶስን ተመልከቱ፤ እርሱ ለሾመው የታመነ ነበረና” ይላል /Discourses against Arians, 2:8/፡፡

3. በሰማያት ያለፈ ትልቅ ሊቀ ካህናት ነው፡፡ የብሉይ ኪዳን ሊቃነ ካህናት የሚገቡት ወደ ምድራዊት ድንኳን ነበር፡፡ ጌታችንና መድኃኒታችን ኢየሱስ ክርስቶስ ግን በሰማያት ያለፈ (ውሳጤ መንጦላዕት የገባ) ትልቅ ሊቀ ካህናት ነው፡፡ ኢያሱ ወልደ ነዌ ሊቀ ካህናቱና ሌዋውያን ካህናቱ ከፊት ቀድመው ታቦቱ ሕጉን ተሸክመው ባይቀድሙ ኖሮ ሕዝቡን ፈለገ ዮርዳኖስን አሻግሮ ዕረፍተ ፍልስጥኤምን ባላወረሳቸው ነበር /ኢያሱ.3፡13/፡፡ ታላቁ ሊቀ ካህናችን ኢየሱስ ክርስቶስ ግን ደግ አስታራቂ ይሆነን ዘንድ ወደ ዕረፍተ መንግሥተ ሰማያትም ይዞን ለመግባት እንደ እነዚያ (የብሉይ ኪዳን ሊቃነ ካህናት) ታቦት ሕጉን መሸከም አላስፈለገውም፡፡ እንደ ባሕርይ አምላክነቱ ወደ ገጸ አብ፣ ወደ እዝነ አብ አቀረበን እንጂ /ዕብ.4፡14/፡፡

4. በድካማችን የሚራራልን ሊቀ ካህናት ነው፡፡ የዘመነ ብሉይ ሊቃነ ካህናት ለሚስቱት ሰዎች የሚራሩላቸው ራሳቸው ደግሞ በስንፍናቸው ኃጢአት ስለሚሠሩ ነው፤ የሰውን ድካም በራሳቸው ድካም ስለሚረዱት ነው /ዕብ.5፡2-3/፡፡ እንደዚያ ካልሆነ ግን ሰዎች ናቸውና ስሕተት የሠራው ሰው ኃጢአቱን ካልነገራቸው በቀር ምን ምን በደል እንደሠራ ማወቅ አይቻላቸውም፡፡ ሊቀ ካህናችን ኢየሱስ ክርስቶስ ግን ደክመን ለሠራነው ኃጢአት የባሕርይ አምላክ እንደመሆኑ ምን ምን ድካም እንዳለብንም ስለሚያውቅ ይራራልናል፡፡ ይህም ብቻ ሳይሆን እነዚህን ሁሉ ሰው ሆኖ በገቢር አይቶአቸዋል፡፡ የእኛን ስደት ተሰዶ አይቶታል፤ የእኛ መሰደብ ተሰድቦ አይቶታል፤ የእኛ መወቀስ ተወቅሶ አይቶታል፤ የልጆቹ መገረፍ ተገርፎ ብቻ ሳይሆን ተሰቅሎ አይቶታል፡፡ “ስለዚህ ከኃጢአት በቀር በነገር ሁሉ እንደ እኛ የተፈተነ ነው እንጂ በድካማችን ሊራራልን የማይችል ሊቀ ካህናት የለንም” /ዕብ.4፡15/፡፡

       ይቆየን! (ሳምንት ይቀጥላል!)

“የታመነ፣ የከበረና የተመሰገነ ስለሚሆን ስለ ዮሴፍ የምንናገረውን እንወቅ!” ቅዱስ ኤራቅሊስ

የታመነ፣ የከበረና የተመሰገነ ስለሚሆን ስለ ዮሴፍ የምንናገረውን እንወቅ፡፡ እርሱ በእመቤታችን በቅድስት ድንግል ማርያም የሚፈጸመውን ምሥጢር አላወቀምና፡፡
አገልጋይ የሆነለት ምሥጢር ምን እንደ ሆነ አላወቀም፤ ለእርሱ ከታጨችለት ከድንግል ነቢያት ስለ እርሱ የተናገሩለት ጌታችን ኢየሱስ ክርስቶስ ያለ ዘር እንዲወለድ አላወቀም፤ በነቢይ እንደ ተናገረ ሕፃን ያለ አባት ከድንግል እንዲወለድ አላወቀም፡፡ /ኢሳ.7፡14፣ 9፡6-7፣ ዮሐ.1፡46/
ከንጹህ ዘር የተፈጠረች ድንግል የእግዚአብሔር ማደርያ እንድትሆን አላወቀም፤ ዘላለም መለወጥ የሌለበት ዳግማይ አዳም ክርስቶስ ድንግልና ካላት ገነት እመቤታችን እንዲገኝ አላወቀም፡፡ /ዘፍ.9፡27፣ መኃ.4፡12/
ፍጡራንን ሁሉ የፈጠረ ክርስቶስ ያለ ዘር እንዲወለድ አላወቀም፤ “በምድራችን ታየ” ተብሎ በነቢይ እንደ ተነገረና ዳግመኛም ምድር ፍሬን ትሰጣለች ተብሎ እንደ ተነገረ፡፡ ኢሳ.32፡1-2፣ ዮሐ.1፡4፣ ቆላ.1፡15-18/
የድንግል ሆድዋ ገፋ፤ ያለ ዘር የፀነሰች የድንግልን የሆድዋን መግፋት ባየ ጊዜ የዮሴፍ ልቡ አዘነ፤ የንጽህት እመቤታችንን ምሥጢሯን ፈጽሞ መረመረና በማያውቀው ምሥጢር ፀንሳ ቢያገኛት በጽኑ ሐሳብ በማውጣት በማውረድ ተያዘ፡፡
ፀንሳ አገኛት፤ በዘር የፀነሰችም መሰለው፤ ከእርሷ የሚወለደው በግብረ መንፈስ ቅዱስ ነውና አንተም እንደምትጠራጠረው አይደለምና ዮሴፍ አትፍራ ብሎ ከእግዚአብሔር የተላከ መልአክ እስኪነግረው ድረስ፡፡
ዮሴፍም ይህን በሰማ ጊዜ ለድንግል ሰገደ፤ ንጽህናዋንም አመነ፤ ነቢዩ አሳይያስ እነሆ ድንግል ትፀንሳለች ወንድ ልጅም ትወልዳለች ስሙም አማኑኤል ይባላል ትርጓሜውም እግዚአብሔር ከእኛ ባሕርይ ጋር አንድ ሆነ ማለት ነው ብሎ የተናገረላት ድንግል እርሷ እንደ ሆነች አወቀ፡፡ /ማቴ.1፡18-25፣ ሉቃ.1፡26-39፣ ኢሳ.7፡14/
(ምንጭ፡ ሃይማኖተ አበው.48፡29-35)

“እኔ ነኝ አትፍሩ!” - የዮሐንስ ወንጌል የ28ኛ ሳምንት ጥናት (ዮሐ.6፡16-21)!!

በስመ አብ ወወልድ ወመንፈስ ቅዱስ አሐዱ አምላክ አሜን!

  ሕዝቡ ከበሉና ከጠገቡ በኋላ “ይህ በእውነት ወደ ዓለም የሚመጣው ነብይ ነው” ብለው ነበር /ቁ.14/፡፡ ስለዚህም የመሲሑ ክርስቶስ ዓላማ ስላልተረዱ ሊያነግሡት አስበው ነበር፡፡ እንደ እነርሱ ሐሳብ ያከበሩትና ከፍ ከፍ ያደረጉት መስለዋቸው ነው፡፡ እርሱ ግን እከብር አይል ክቡር፣ እነግሥ አይል ንጉሥ፣ ዓለምን በእጁ የጨበጠ፣ በፍቅሩም የሚመግባት፣ የዘመኑ ፍጻሜ በደረሰ ጊዜም ሰውን ከወደቀበት ለማንሣት የባርያውን መልክ ይዞ የመጣ ልዑለ ባሕርይ ነው /መዝ.24፡1/፡፡ ስለዚህም በኃይል ነጥቀው ሊያነግሡት እንደ ፈለጉ አውቆባቸው ብቻውን ወደ ተራራ ፈቀቅ ሊል ወደደ፡፡ በክፍል 27 እንደተነጋገርነውም ፈቀቅ ማለቱ ፈርቶ አልነበረም፡፡ ይልቁንም “ሰው የማያነግሠኝ ልዑለ ባሕርይ ነኝ፤ አመጣጤም እናንተን ልጆቼና ብልቶቼ አድርጌ ወደ ሰማያዊው ቤታችሁ ለመውሰድ፤ ወደ ጥንተ ተፈጥሮአችሁ ለመመለስ እንጂ እዚህ ምድር ላይ ለመንገሥ አይደለም፤ እኔስ ከዓለም አስቀድሜ ንጉሥ ነኝ” ሲላቸው እንጂ /መዝ. 73፡12፣ Saint Augustine, On the Gospel of St. John, tractate 25:1-2/፡፡

  ከዚህ በኋላ ደቀ መዛሙርቱ ከዚህ አስተሳሰብ ይወጡ ዘንድ “በታንኳ ገብተው ወደ ማዶ እንዲቀድሙት ግድ አላቸው” /ማቴ.14፡22/፡፡ እርሱም ሕዝቡን አሰናብቶ ወደ ተራራ ፈቀቅ አለ፡፡ “በመሸም ጊዜ ደቀ መዛሙርቱ ወደ ባሕር ወረዱ፤ በታንኳም ገብተው በባሕር ማዶ ወደ ቅፍርናሆም ይመጡ ነበር፡፡ አሁንም ጨልሞ ነበር፤ ኢየሱስም ገና ወደ እነርሱ አልመጣም ነበር” /ቁ.16-17/፡፡ ወንጌላዊው የጊዜው መጨለም የጌታችንም አለመምጣት የሚነግረን ያለምክንያት አይደለም፡፡ ይልቁንም የደቀ መዛሙርቱ ታዛዥነት ለማሳየት እንጂ፡፡ ከእናንተ መካከል “ስለምንስ እስከ አሁን ማለትም እስኪጨልም ድረስ ወደ ደቀ መዛሙርቱ ሳይመጣ ቆየ?” ብሎ የሚጠይቅ ሰው ሊኖር ይችላል፡፡ እኛም እንዲህ ብለን እንመልስለታለን፡- “አንደኛ ደቀ መዛሙርቱ ፈተና መቋቋምን መለማመድ ነበረባቸው፤ ሁለተኛ እርሱ ልዑለ ባሕርይ መሆኑንና ሙሴ ቅሉ እንደ እኔ ያለ ነብይ ያስነሣላችኋል ቢልም ክርስቶስ እርሱ ዕሩቅ ብእሲ አለመሆኑንና ከጥንት ጀምሮ ንጉሥ ሰውም የማያነግሠው ልዑለ ባሕርይ መሆኑን ማወቅ መረዳት ነበረባቸው” /Saint John Chrysostom, Homilies on St. John, Hom. 43:1./፡፡

   ከዚህ በኋላ፣ ደቀ መዛሙርቱ በታንኳአቸው መጓዝ ከጀመሩ በኋላ “ብርቱ ነፋስ ነፈሰ፤ ባሕሩም ተናወጠ፡፡ ሀያ አምስት ወይም ሠላሳ ምዕራፍ ከቀዘፉ በኋላም፥ ኢየሱስ በባሕር ላይ እየሄደ ወደ ታንኳይቱ ሲቀርብ አይተው ፈሩ” /ቁ.18-19/። አዎ! ሰዓቱን ቢያስቡት አራተኛው ሰዓተ ሌሊት ላይ ነው፣ ቦታውን ቢያዩት ገና ማዕከለ ባሕሩ ላይ ናቸው፤ ዋኝተው እንዳይሄዱ የብሱ ሩቅ ነው፤ ባሕሩን ቢመለከቱት ንውጽውጽታው ጨምሯል፤ ከሁሉም በላይ ደግሞ ኢየሱስ እርሱ መሲሑ ማዕበሉን እየተረገጠ ቢመጣ ምትሐት መሰላቸው፡፡ ስለዚህም ፈሩ፤ ደነገጡ /ማቴ.14፡26፣ ቅ.ዮሐንስ አፈወርቅ ዝኒ ከማሁ/፡፡

   ፍርሐትን የሚያርቅ ከዐቅማችንም በላይ እንድንፈተን የማይሻ ጌታ ግን፡- “እኔ ነኝ፤ አትፍሩ” አላቸው፤ ሰላማቸውን መለሰላቸው፤ እንደፈለጉትም ዕረፍት ሆነላቸው፡፡ ድንቅ ነው! ፈተና ውስጥ ስንገባ፣ የመቻል አቅማችን የመጨረሻውን ጠርዝ ሲደርስ፣ ተስፋችንም ሲሟጠጥ ክርስቶስ ይደርሳል፡፡ ደርሶም ሰላማችንን ይመልሳል፤ ፍርሐታችንን ያርቃል፤ ተስፋችንን ይቀጥላል፤ አያልፍም ያልነውን አሳልፎም ውስጣችን በሐሴት ይሞላዋል፤ የሕይወታችንን ማዕበል እየረገጠ መጥቶም ነፋሱን (የሚያውከንን ሁሉ) ጸጥ ያደርገዋል፡፡ ሆኖም ግን ደቀ መዛሙርቱ ጌታችንን “በታንኳይቱ ሊቀበሉት ወደዱ” እንዲል በማዕበል ስንናወጥ ወደ መርከባችን (ወደሚነዋወጠው ሕይወታችን) ለመግባት ውዴታችንን ይጠብቃል፡፡  ስንፈቅድ ግን፤ እግዚኦ አድኅነኒ- አቤቱ አድነን ስንለው ግን ፈጥኖ እጁን ይዘረጋል፤ ያወጣንማል፡፡ ከአሸናፊውም ጋር እናሸንፋለን፡፡ ማዕበል ውስጥ ሆነን (ከእነ ድካማችን በእርሱ እርዳታ!) ማሸነፋችን ደግሞ  እግዚአብሔርን የበለጠ እንድናመሰግነው ይረዳናል፡፡ ይህን ጕዞ እስከ ሕይወታችን ፍጻሜ ድረስ ይቀጥላል፡፡ በመጨረሻው ግን ሙሽራው ይመጣል፡፡ እንግዲያውስ አማኞች ሆይ! አትፍሩ! ማዕበል ንውጽውጽታ የሌለው የብሱ (ርስታችን መንግሥተ ሰማያት) ቅርብ ነውና /ቁ.20-21፣ St. Cyril of Alexandria, Commentary on the Gospel of John/፡፡

  

   “ሰው ዝም ብሎ የእግዚአብሔርን ማዳን ተስፋ ቢያደርግ መልካም ነው” /ሰቆ.ኤር.3፡26/፡፡

  ወስብሐት ለእግዚአብሔር!!!